Prolog

Rok 2105

            - Giulia – odezwała się matka gładząc dłonią moje sięgające ramion ciemnobrązowe włosy. Giulia, a może nie Giulia. Tego dnia mogło zdarzyć się przecież wszystko. W Brem w dzień osiemnastych urodzin otrzymywało się tożsamość dokumentacyjną, mieszkanie oraz szczegółowy plan na przyszłość. Do tej pory dla rządu byłam jedynie żałosnym numerem. Numerem, którym posługiwali się w szkole, by odróżnić od siebie uczniów. Życie w świecie, w którym system nadaje swoim mieszkańcom imiona, miejsce zamieszkania i pracę jest dziwne. Wiesz, że wszystko zależy od twojego zaangażowania w życie kraju i w naukę, ale stres przed tym co za los zgotowali Ci Z Góry wciąż jest obecny. W szkole uczyłam się raczej przeciętnie – nie byłam najgorsza, lecz orłem w wielu dziedzinach nazwać mnie ciężko.

Siedziałam przy stalowym blacie uparcie wpatrując się w miskę z rozmiękłymi już płatkami śniadaniowymi. Stres skutecznie zabierał mi apetyt.

- Nie przejmuj się osiemnastką aż tak bardzo. Raczej nie wyrzucają tych najgorszych uczniów poza granice kraju – mój rok młodszy brat Marcello puścił mi oczko szczerząc się zawadiacko. Wyglądaliśmy bardzo podobnie, przez co wielu ludzi brało nas za bliźniaków – ta sama ciemna barwa włosów, wpadające w czerń oczy i oliwkowa barwa skóry.

Mama rzuciła mu karcące spojrzenie bladoniebieskich oczu. Założyła za ucho blond kosmyk włosów. Nie pochodziła z tego regionu Brem, który zamieszkiwaliśmy. Przyjechała tu ze wschodniej części kraju z woli władz. Z domu wyniosła postawę surowej, lecz kochającej matki i swobodne wychowanie naszego ojca było z początku dla niej trudne do zaakceptowania, tym bardziej, że wraz z bratem byliśmy w dzieciństwie dość niesfornym rodzeństwem.

- Nie słuchaj go. Nie mają prawa zostawić tych dzieciaków na pastwę losu na napromieniowanym terenie – dzięki, mamo. Bardzo mnie pocieszasz

- A co jeśli jednak tak będzie? Nikt nie wie co się stało z synem Roberta i Marii. Nie mamy pewności, czy przypadkiem nie walczy o przetrwanie na wschodzie – wściekłe i niezwykle paraliżujące spojrzenie Irmy Stefano dosięgło Marcella. Mowa była o niczym innym jak o terenach poza wschodnią granicą Brem, której ziemia była najbardziej skażona przez broń jądrową, której masowo używano podczas Wojny Tysiąclecia. W tamtym miejscu kiedyś istniało państwo znane ludziom jako Polska. Jako pierwsza została zmieciona podczas działań zbrojnych, ponieważ była najmniej przygotowana na zbliżające się walki – władze państwa bagatelizowały zagrożenie przez co wojsko nie miało szans na obronę. Rok dwa tysiące pięćdziesiąty szósty, zwany Czarnym Rokiem.

- Marcello, odejdź od stołu i wróć do swojego pokoju – głos matki mógłby w tamtej chwili ciąć diamenty. Brat pomimo wielkiej chęci zostania na miejscu posłusznie wstał i udał się do siebie. Rodzicielka uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco.

- Będzie dobrze, kochanie. Zobaczysz – powiedziała mi dokładnie to samo jedenaście lat temu, kiedy rozpoczęłam naukę w szkole. W Brem proces edukacji rozpoczyna się dokładnie w dniu siódmych urodzin. Przez pierwsze miesiące dziecko uczy się podstawowych rzeczy jak czytanie i pisanie do czasu, aż nauczyciel wyda orzeczenie, że może zacząć naukę w grupie rówieśników. Szkoła początkowa jest pierwszym stopniem edukacji. Po niej uczeń przechodzi do szkoły średniej, a kończy edukację na szkole zaawansowanej. Jeśli podczas Potwierdzenia Dorosłości, czyli w dniu osiemnastych urodzin, kiedy kończy się szkołę rząd stwierdzi, iż dana osoba jest na tyle bystra by móc się dalej szkolić, przechodzi do szkoły najwyższej, którą wszyscy i tak nazywają uniwersytetem.

- Pospiesz się, Giulio, niedługo powinniśmy stawić się w ratuszu – ojciec odezwał się podczas śniadania dopiero po raz pierwszy. Kochał mnie mocno i prawdopodobnie stresował się bardziej ode mnie. Skinęłam głową i pobiegłam do pokoju, mojego osobistego zalążka raju, który możliwe, że opuszczę na zawsze. Pomieszczenie miało białe ściany, na których wisiały moje nieliczne rysunki ołówkiem. Zazwyczaj przedstawiałam na nich jednego i tego samego bohatera – długowłosego chłopaka, zawsze ubranego w czarny skórzany płaszcz do kolan. Nazwałam go Lars i wyobrażałam sobie, że pochodzi z Nottern – niedostępnego przez morze i skażone lądy kraju, o którym kompletnie nic nie wiedziałam. Snułam marzenia, że żyje swobodnie, zarabia na życie pisząc poezję tak wspaniałą, tak działającą na wyobraźnię, że każdy wydany przez niego tomik wierszy trafia do dosłownie każdego obywatela kraju, spragnionego kultury jak nigdy dotąd.

Nie chcąc dłużej zwlekać czym prędzej wskoczyłam we wcześniej przygotowaną przez siebie błękitną luźną koszulę, dla wygody podwijając rękawy do łokci i czarne spodnie, niegdyś przyległe, jednak po miesiącu jadłowstrętu wywołanego stresem zaczęły na mnie wisieć podobnie jak góra mojego stroju. Wychodząc z pokoju wsunęłam jeszcze nogi w wysokie trzewiki, których sznurówki z lenistwa wsunęłam w cholewy. Nie byłam pewna czego mogłabym się spodziewać, dlatego wzięłam ze sobą znaleziony lata temu nieśmiertelnik, który nosiłam na szyi jako osobisty amulet szczęścia. Wygiętą blaszkę dopadała rdza, jednak wciąż mogłam wyczytać informacje o osobie, która medalik zgubiła.

Nolan

Travis, NT

342-11-1456

BRh-

Katolik

Ciekawe, czy udało mu się przeżyć, choć biorąc pod uwagę fakt jakim były ogromne zniszczenia wojenne szanse miał niewielkie.

            Stanęłam przed lustrem w przedpokoju. Ciemne oczy zdradzały niepokój, pełne usta nie wyginały się w uśmiechu. Nie byłam tego dnia sobą. Przeczesałam jeszcze włosy palcami i wyszłam przed dom, gdzie przed samochodem czekali już na mnie rodzice. Liczyłam, że pojawi się dla mnie promyk nadziei, a najgorsze obawy się nie spełnią. Mogłam czekać jedynie na spotkanie z Tymi Z Góry.