Rozdział trzeci

            Obudziłam się po dwóch godzinach jazdy, gdy autobus gwałtownie zahamował. Głowa odbiła mi się boleśnie od chłodnej szyby. Na zewnątrz padał rzęsisty deszcz. Krople wody uderzały równym rytmem w okno, tworząc głośny tent przypominający szybki marsz. Smugi wody spływały po szybie tworząc strumyczki w przeróżnych kształtach i wielkościach. Rozejrzałam się po autobusie. Oprócz mnie była tam jedynie dziewczyna w identycznym mundurze co ja, z blond włosami zaplecionymi w kłosa.  Siedziała dwa rzędy przede mną, z rękoma założonymi na piersi wpatrując się w milczeniu w miejski krajobraz za oknem. Obie spojrzałyśmy się na przód autobusu usłyszawszy, że właśnie wchodzi do niego kolejny nieszczęśnik. Pierwszy chłopak. Krótkie jasnobrązowe włosy miał zroszone deszczem, na jego twarzy igrał lekki uśmiech, a w oczach nawet z końca pojazdu widoczne były radosne iskierki podniecenia. Wchodząc rzucił czarny plecak na pierwsze siedzenie od strony kierowcy i powiesił przemoczoną kurtkę moro na oparciu fotela. Zaraz potem porozglądał się i ujrzawszy nas wstał z miejsca. Usiadł na siedzeniu obok i odwrócił się twarzą do mnie.

- Hejo – odezwał się i wyszczerzył zęby w jeszcze szerszym uśmiechu. Miał idealny zgryz i oślepiająco białe zęby. Mogłam się założyć, że któryś z jego rodziców był dentystą, lub ortodontą. Skinęłam lekko głową. Nigdy nie miałam specjalnie zażyłych stosunków z osobnikami płci przeciwnej. No, pomijając brata. Czułam się w towarzystwie pewnego siebie chłopaka onieśmielona – jestem Luca. Luca Tristo. – Od zawsze bawiły mnie nazwiska nieoddające charakteru postaci. Luca Smutny. Smutny Luca. Smutny Luca, u którego nawet oczy się śmieją. Poznałam również kiedyś Alicję Wesołek. Jakimś cudem udało jej się ze wschodu przedostać przez granice Brem. Była niezwykle pesymistyczną i dość grymaśną osobą. Nietrudno się jednak domyślić, że  gdy tylko Ci Z Góry dowiedzieli się o jej obecności w Cardonie, niedługo po tym wpakowali jej kulkę w łeb – jakby przenosiła największą zarazę wszechczasów.

Uśmiechnęłam się ponownie do Luki. Chłopak stał się trochę niepewny, lecz wyczekująco uniósł brew w górę. – a ty? Masz jakieś imię?

- Gi… Annika. – Zawahałam się. Nie byłam pewna, które imię powinnam mu podać. Towarzysz spojrzał na mnie zdziwiony.

- Giannika? Nigdy nie słyszałem takiego imienia. To jakiś wymysł w Bremskiej nowomowie? – zaśmiał się, a ja pokręciłam głową

- Tylko Annika

- A zatem, Tylko Anniko, bardzo miło mi cię poznać. – Ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu – To imię nadane przez rząd? Jak więc cię nazywali przed osiemnastką? Miałaś jakieś imię, czy rodzice zwracali się do ciebie po numerze, tak jak u niektórych dzieciaków? – Był prawdziwym wulkanem energii. Rozgadany, roześmiany i przede wszystkim szczery.

- Nazywali mnie Giulia. Wolałabym, żeby ludzie zwracali się do mnie właśnie tym imieniem – odparłam obejmując się rękoma. Luca przyglądał mi się przez dłuższą chwilę unosząc przy tym zabawnie brwi.

- Giulia pasuje do ciebie bardziej, niż Annika. Nasze południowe imiona są lepsze, niż te wschodnie. Tamte brzmią tak zimno, niemelodyjnie. A te południowe kojarzą mi się z domem. Ale nie zgadniesz jakie mi dali imię. Nazwali mnie Hansem – wybuchnął śmiechem, a ja razem z nim

- Przypomniały mi się lekcje historii o drugiej wojnie światowej – rzekłam. Chłopak zauważył, że zaczynam się powoli otwierać, dlatego zaciekawił się co mam do powiedzenia unosząc brwi i wpatrując się we mnie z wyczekiwaniem

- Z czym?

- Hans, gazu – odparłam naśladując akcent wschodni. Chłopak prychnął. Dziewczyna przed nami odwróciła się w naszą stronę z wyrazem zdziwienia na twarzy

- Hans? Aż tak bardzo cię postanowili skrzywdzić? – zachichotała. Miała szczupłą twarz o szlachetnych rysach, wąski, zadarty nosek i kształtne usta. Najbardziej zauważalne były jednak jej oczy. Hipnotyzujące w odcieniu graniczącym między zielenią, a błękitem. – cieszę się, że nie tylko ja jestem niezadowolona ze swojego nowego imienia. – Skrzywiła się

- Więc jak ci na imię było i jest?

- Byłam Biancą, jestem Heleną. – Wzruszyłam ramionami

- Mogło być gorzej. Ciekawi mnie to co nas czeka po przyjeździe. Trochę się boję. Nigdy nie byłam jakoś specjalnie wysportowana, z bronią też do czynienia nie miałam. Ciekawe o której będą pobudki – rzekłam rozsiadając się w fotelu – bo nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam spać. – Byłam po raz pierwsza od długiego czasu rozluźniona i w miarę rozmowna. Ta dwójka, która jechała ze mną na wschodnią granicę miała w sobie coś pozytywnego, coś co nie pozwalało mi siedzieć zadumanej.

            Przez kolejne godziny do autobusu dosiadało się coraz więcej dzieciaków o niepewnym wyrazie twarzy. Od długiej jazdy bez postoju bolały mnie już nogi i tyłek. Podróż była nużąca. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się tak daleko jeździć. Bo i po co. Krajobraz za oknem wciąż zmieniał się jak w kalejdoskopie i w miarę jak oddalaliśmy się od Cardony, zbliżając się tym samym do Rieth, miasta przestały być utrzymane w tak idealnym stanie jak stolica, niektóre budynki wydawały się wręcz popadać w ruinę, często kiedy zastanawiałam się czemu stały puste, niezamieszkałe od długiego czasu widziałam wychodzących z nich ludzi, grube baby rozwieszające pranie na sznurze, czy bawiące się brudne dzieci. Ironia. Kto by pomyślał, że w czymś takim ludzie potrafią normalnie funkcjonować, wychowywać dzieci? Widok ten zaburzał mi wizję idealnego państwa, za jakie uważało się Brem. Zdałam sobie sprawę, że w wiadomościach sprawę nędzy należy przemilczeć, zastępując ją czymś pozytywnym, często błahym, jak to, że fabryki tkanin w Nicei doskonale prosperują, a pani prezydent Dadulffo niedawno pojawiła się ubrana w jedwabie ich produkcji. Zignorowałam jednak ten fakt. Pewnie rząd ma w planach odnowienie tych ziem. Na sto procent tak jest, pomyślałam. Nigdy nie byłam zagorzałą patriotką – nie chodziłam na paradach w święta narodowe dzielnie machając flagą, czy dzierżąc w dłoniach transparenty manifestując oddanie krajowi. Lubiłam jednak żyć w Brem, a przynajmniej w Cardonie – spokojne miejsce, rzadko natrafiały się problemy, a nawet jeśli, to stróżowie prawa szybko potrafili je rozwiązać.

            Większe miasta na wschodzie, przez które przejeżdżaliśmy były odrestaurowane. Przynajmniej w małym stopniu. Dawne kościoły odbudowano, a w miejscu świątyń postanowiono urządzić świetlice, szkółki muzyczne lub centra sportowe dla dzieci i młodzieży. Po Wojnie Tysiąclecia liczba wiernych gwałtownie zmalała. W ciężkich czasach odbudowy Europy ludzie po prostu nie mieli czasu na modlitwę. Lub po prostu stracili wiarę w Boga. I nie dziwota. Cóż za bóg skazałby swoich wyznawców na takie piekło? Od babci słyszałam, że podobno w Biblii, świętej księdze chrześcijan napisano o okrucieństwach, które Bóg zaserwował ludziom. Mówiła coś o… Pelagiach egipskich? Nie byłam pewna nazwy. Wspomniała jednak również o Apokalipsie, która oznaczała koniec doczesnego świata. Nie rozumiałam jednak tego. Dlaczego ludzie wyznawali i kochali tak okrutne bóstwo? Ze strachu? Skoro więc się go lękali, to dlaczego nazywali go miłosiernym?

            Nie odbudowano wszystkich świątyń chrześcijan. A gdy już to robili, zmieniali diametralnie ich funkcję dla społeczeństwa. W każdym większym mieście utworzono przynajmniej trzy małe kapliczki, by silniejsi wierni mieli gdzie się wspólnie modlić.

            Po chwili ujrzałam zielony znak informujący o tym, że wjechaliśmy do innego miasta. Białą czcionką napisano na nim Witamy w Rieth. A więc to już tu, pomyślałam i spięłam wszystkie mięśnie, oczekując wszystkiego co najgorsze.

~*~

Witam na moim blogu! Nie miałam wcześniej okazji czegokolwiek napisać, dlatego zrobię to teraz. Niech Marvel wyda Wam się bardziej ludzka, niż pewnie przez moje uporczywe milczenie przez kilka wcześniejszych postów się wpierw zdawała ;D.

Chciałabym podziękować za pierwsze komentarze (bardzo mi miło, że są one nad wyraz pozytywne; nie sądziłam, że Nienadchodzące Światło mogłoby się komukolwiek spodobać ♥)

Jako iż już się postanowiłam trochę rozpisać, pragnę zachęcić do przesłuchania Nienadchodzącego Światła w wersji audio - tworzonej przez niesamowitego plpytka. Na co dzień nagrywa on creepypasty, ale specjalnie dla mnie postanowił zrobić wyjątek, za co jestem mu ogromnie wdzięczna :). Na chwilę obecną nagrany został jedynie prolog, ale w przygotowywaniu jest właśnie pierwszy rozdział :).

A skoro już tu jestem, to chciałabym również zachęcić do zajrzenia na mojego drugiego bloga - Zemstę Dystryktów, który jest fanfiction powieści "Igrzyska Śmierci" :D