Rozdział pierwszy

            Podróż do ratusza trwała zaledwie chwilę. Po wojnie sieć komunikacyjna została dokładnie odremontowana i ulepszona, co zdecydowanie zwiększało komfort i szybkość jazdy. Budynki po obu stronach jezdni również były zrewitalizowane. Obraz ten to doskonały przykład na pokazanie szybkości rozwoju i stopnia nowoczesności w Brem, a przynajmniej w jego ogromnej stolicy – Cardonie, niegdysiejszym Rzymie. Miasto rozciąga się przez wiele kilometrów i jest większe, niż przez Wojną. Jest tak wielkie, że nigdy w życiu go nie opuściłam, bo właściwie nie było ku temu potrzeby i okazji.

Wielki budynek przed którym się zatrzymaliśmy należał do siedziby rządu i został zbudowany na gruzach rzymskiego Koloseum. Dokładnie odrestaurowano wspaniałe arkady, w które wstawiono lśniące szyby. Na dachu powstał wielki taras, na którym urzędnicy mogli orzeźwić się pijąc zimne soki i mrożoną kawę z baru, racząc się przy tym świeżymi owocami ze znajdujących się na obrzeżach miasta farm.

- Powodzenia, Giulio. Mam nadzieję, że cię docenią – twarz ojca zwróciła się w moją stronę ze szczerym uśmiechem

- Dasz sobie radę. Odpowiadaj szczerze na ich pytania i nie bądź opryskliwa – dodała mama również odwracając się do mnie. Zmarszczyłam brwi próbując wydedukować dlaczego mówią do mnie w sposób jakbym miała właśnie pisać niezwykle ważny egzamin

- Chwileczkę. Wy nie idziecie ze mną? – spytałam. Nie chciałam zostawać sama. Potrzebowałam pokrzepiającego uścisku dłoni i dodającego otuchy towarzystwa rodziców. Ojciec pokręcił głową

- Niestety nam nie wolno być przy tobie podczas Potwierdzenia Dorosłości. Będziemy czekać cały czas tutaj. A teraz już zmykaj, pokaż im co to znaczy duma rodziny Stefano! – tata zaśmiał się krótko, na co wygięłam usta w dziwnym grymasie nieudanego uśmiechu

- Trzymamy kciuki, kochanie – mama zachichotała zaciskając pięści

Na drżących nogach wysiadłam z pojazdu i weszłam do środka budynku szklanymi automatycznie otwieranymi drzwiami. Po prawej stronie od wejścia ustawiona była ogromna marmurowa lada recepcyjna, za którą na białej ścianie wisiała płaskorzeźba przedstawiająca godło Brem podświetlane od góry i dołu złotym snopem światła. Złoto oraz biel to narodowe barwy naszego kraju. Ten pierwszy kolor symbolizuje niezniszczalność, doskonałość i bogactwo, natomiast ten drugi wskazuje odrodzenie, światłość i nadzieję na lepsze jutro. Na godle zaś widnieje lew w złotej koronie na białym tle. Cóż za przepych i nadmierna pewność siebie.

Za ladą stała znudzona młoda kobieta w szarej garsonce i idealnie ciasnym koku splecionym z włosów w odcieniu mysim. Zobaczywszy mnie przybrała na twarz minę sztucznie radosnej i splotła dłonie na ladzie.

- Witam w siedzibie rządu, w czym mogę służyć? – bez problemu wywnioskowałam, że to formułka wyuczona

- Miałam się dzisiaj stawić na…

- Potwierdzenie Dorosłości? Jesteś numer 30896? – przerwała mi przeglądając papiery. Pokiwałam twierdząco głową – doskonale, doskonale. Trzecie piętro, pokój dwieście osiem, drugie drzwi na lewo – dodała podając mi grubą kopertę z wypisanym na niej moim numerem

- Dziękuję – wykrztusiłam i udałam się w stronę windy. Wysiadłam na trzecim piętrze. Korytarz miał białe ściany, po obu stronach ciągnęły się rzędy szklanych drzwi z drewnianymi paskami, na których wypisane były numery sal. Po kilkuminutowym szukaniu w końcu udało mi się znaleźć odpowiedni pokój. Weszłam do środka i zauważyłam po dwie pary drzwi po obu stronach kolejnego hallu. Te wrota jednak nie zostały wykonane ze szkła, a metalu. Znalazłam odpowiednie i stanęłam przed nimi. Westchnęłam unosząc drżącą rękę by zapukać.

- Proszę wejść – usłyszałam po drugiej stronie. Sięgnęłam do klamki i nacisnęłam na nią. Pomieszczenie było jasne. Okna ciągnące się na jednej ścianie wpuszczały światło słoneczne  do środka. Naprzeciw wejścia stał długi drewniany stół na wysoki połysk, przy którym stały trzy krzesła zajmowane przez członków komisji. Przed sobą mieli rozłożone przeróżne dokumenty i kubki z kawą

- Dzień dobry – zaczęłam nieśmiało. Gruby łysy mężczyzna siedzący w środku pomiędzy dwiema kobietami ręką nakazał mi podać kopertę, którą dostałam od recepcjonistki

- Numer? – rzekł bez ogródek wyciągając z koperty kolejne karty

- Trzydzieści tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć – odparłam zbita z tropu. Najwyraźniej nie mieli w planach prowadzić ze mną dyskusji

- Nazwisko – odezwała się pani z lewej. Była chuda, miała krótkie czarne włosy i przypominała mi kreta

- Stefano

- Dobrze, zgadza się – ta z prawej wyglądała dość specyficznie. Wydawała się być umięśniona niczym mężczyzna, włosy miała ostrzyżone tuż przy skórze, w jej oczach czaił się wojowniczy zew i niejaka surowość. Prawdopodobnie była jakimś wojskowym. Wzięła ze stołu kartę, odchrząknęła i przeczytała: - drogi Numerze. Dnia dzisiejszego kończysz osiemnaście lat, a co za tym idzie rozpoczynasz życie dojrzałego człowieka. W tej chwili przestaje obowiązywać cię Karta Praw i Obowiązków Dziecka, a przestrzegać musisz już Kodeksu Dorosłego. Po Wojnie Tysiąclecia dla bezpieczeństwa, by więcej przypadki dyktatury w historii świata nie pojawiły się ustalono, że w Republice Rządowej Brem państwo będzie nadawało swym obywatelom tożsamość oraz pracę, jakiej  się podejmą. Wpływ na dalsze życie mają oczywiście wyniki w nauce. Czym lepsze osiągają uczniowie, tym lepszą przyszłość ukształtuje dla nich rząd. Mam szczerą nadzieję, że twoje życie ułoży się jak najlepiej. Owocnej pracy i wszystkiego najlepszego w dorosłym życiu, Prezydent Dadulffo – odczytała Pani Kapral. Nie miałam pojęcia jaki miała stopień wojskowy, jednak ten przydomek pasował do niej. Miała bardzo mocny, trochę ochrypły głos, jakby od ciągle wydawanych komend wojskowych.

- Przyjrzeliśmy się twoim ocenom i szczególnym umiejętnościom, nie znalazłszy nic specjalnego. Nie jesteś jakimś wybitnym uczniem– mężczyzna zmarszczył brwi przyglądając mi się dziwnie

- Nie zgodzę się. Znajomość języków starożytnych na wybitnym poziomie. Nauczyciel prowadzący twierdził, że wielokrotnie siadał z wrażenie słysząc płynność z jaką się wypowiadała – krecik poprawiła okulary na nosie

- Języki starożytne? Jakie znasz? – wojskowa uniosła brew ku górze

- Łacina i angielski – odparłam z niejaką dumą

- Ach tak? Więc co nam możesz ciekawego powiedzieć po łacinie? – kobieta nie była przekonana co do moich słów

- Quidquid latine dictum sit, altum videtur – byłam pewna swoich umiejętności

- A co to znaczy? – mężczyzna oparł się na łokciach

- Cokolwiek powiesz po łacinie brzmi mądrze – zachichotałam. Był to stary dowcip mojej mamy. To właśnie ona pomagała mi się wyszlifować. Dla członków komisji żart jednak nie był w najmniejszym stopniu zabawny, skoro nawet żaden z nich się nie uśmiechnął

- Dobrze. Od kogo tak się nauczyłaś mówić tymi językami? – krecik wciąż przegrzebywała kolejne sterty papierów, nawet się na mnie nie patrząc. Zaczynało mnie to już powoli denerwować

- Moja mama biegle posługuje się łaciną, greką, angielskim oraz starofrancuskim – odetchnęłam głęboko i zamknęłam na moment oczy

- Irma Stefano z domu Weiss? – dopytywał się grubas

- Tak

- Mhm. Dobrze. Mamy już wszystko, czego potrzebujemy, żeby założyć twoją kartotekę. Poczekaj na zewnątrz pokoju, generał Muller sprawdzi jeszcze twoje predyspozycje fizyczne, a wtedy otrzymasz szczegółowe informacje o swojej przyszłości –  a więc pani generał, no nieźle. Wyszłam z pomieszczenia nie żegnając się z członkami komisji. Prawdopodobnie jeszcze się z nimi miałam zobaczyć. Zaraz za mną ruszyła barczysta kobieta. Wyglądała komicznie w ołówkowej spódnicy i białej bluzce z żabotem. Trochę jak mężczyzna w sukience. W ręce trzymała kolejne karty do uzupełnienia. Skierowała się do drzwi naprzeciwko i gestem kazała mi wejść do środka.

- Rozbierz się do bielizny – nakazała. Natychmiast skierowałam się za parawan i zdjęłam z siebie ubrania. Wyszłam i stanęłam przed nią. Kobieta obejrzała mnie dookoła niczym konia, nad którego kupnem się zastanawiała i sprawdziła siłę w moich rękach, nogach, stan mojego uzębienia, wzrok i spytała o ewentualne złamania – okej. Zdaje się, że jesteś zdrową, silną kobietą i nadajesz się do ewentualnej pracy fizycznej – rzekła i zapisała coś na wszystkich kartach. Następnie poprosiła, bym ponownie się ubrała i poczekała na zewnątrz, kiedy ona będzie dyskutować o mnie z resztą komisji.

            To była najdłuższa godzina czekania w moim życiu. Przechadzałam się od drzwi do drzwi, spoglądałam w okna, chcąc pozbyć się odczucia strachu i zdenerwowania. Nogi pode mną drżały, wnętrza dłoni pociły się, a serce waliło jak oszalałe. Nie potrafiłam nawet na chwilę uspokoić pędzących myśli, aż w końcu krecik wychylił głowę przez drzwi

- Numer trzydzieści tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć, zapraszam do środka – powiedziała i wróciła na swoje miejsce. Westchnęłam pragnąc się uspokoić i niepewnie wkroczyłam do środka. Ze stołu poznikały wszystkie papiery i zastąpiła je jedna jedyna duża biała koperta z wypisanym na niej moim numerem. A więc to już czas na dorosłość, pomyślałam

- Cała twoja przyszłość leży w tej kopercie. Mam nadzieję, że będziesz usatysfakcjonowana ze swojego dorosłego życia – komisja uśmiechnęła się do mnie, gdy sięgałam po pakunek i otworzyłam go szybko. Ze środka wyciągnęłam kartkę, na której grubą czcionką napisane było:

Annika Stefano

Rieth, ulica Wielkiego Zwycięstwa 23/3

Strażniczka granicy