Rozdział piąty

            Jednym z niewielu komfortów w Rieth okazała się możliwość wyboru współlokatora do pokoju. Bez zastanowienia zapytałam się Bianki czy nie zechciałaby zamieszkać ze mną. Nie spodziewałam się luksusów. I słusznie, bo pomieszczenie za odrapanymi drewnianymi drzwiami było urządzone skromnie – po dwóch stronach wąskie łóżka, na których leżała poskładana biała wykrochmalona pościel i brunatne filcowe koce. Drzwi otwierane z impetem obijały się o metalowe wieszaki na kurtki. Naprzeciw usytuowana została szafa na ubrania i plecaki. W pokoju stały również dwa popisane biurka z trzema szufladami po boku na rzeczy osobiste. Rzuciwszy plecak na łóżko, czym prędzej wygrzebałam z niego drewniane pudełko z rysunkami i zdjęciami i schowałam je w środkowej szufladzie – jedynej zamykanej kluczykiem.

- Mogło być gorzej – stwierdziła Bianca dokładnie rozglądając się po pomieszczeniu. – Chociaż o jakieś przyjemniejsze warunki mogliby się postarać. Czuję się trochę jak w psychiatryku. – Usiadła na posłaniu i położyła na swoim biurku grubą księgę z ładnie zdobioną okładką.

- Piękna. – Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło i pogładziła jej grzbiet kciukiem.

- W środku jeszcze piękniejsza. Chcesz zobaczyć? – Sięgnęłam ostrożnie po książkę i otwarłam ją na pierwszej stronie.

- To jest album? U was wciąż wywołuje się zdjęcia? – Wybałuszyłam oczy nie mogąc wciąż uwierzyć, że ktoś używa tradycyjnych metod tworzenia zapisów zdjęć

- Nie mów mi, że wy tylko zapisujecie je w wirtualnych albumach? Przecież cyfrowe zdjęcia mają się nijak do tych namacalnych fotografii

- Fakt, ja mam niestety tylko kilka wywołanych. Może dwa lub trzy. – Bianca pokiwała głową unosząc brwi do góry

- To przykre, że ludzie nie chcą kultywować już tradycji. No ale cóż, większość interesuje się nowoczesnością – mówiła z przekąsem. Gdy skończyła, westchnęła głęboko i wstała z posłania. – Wypadałoby się pojawić na obiedzie. Nie wiem jak ty, ale ja jestem cholernie głodna. – Natychmiast sięgnęłam do plecaka po menażkę, z której przyjdzie mi jeść przez kolejne trzy lata, jak nie przez całe życie. Gotowe wyszłyśmy z pokoju i stanęłyśmy na miejscu zbiórki – przy wejściu do budynku. Evan już tam na nas czekał. W ręku również dzierżył metalowe naczynie, a wolną rękę wcisnął głęboko w kieszeń.

- Jesteście pierwsze. Reszta powinna za moment się pojawić. Jak nie, to zrobią sobie wcześniejszą rozgrzewkę. Poniedziałek bez ćwiczeń jest przecież jak noga bez stopy. Niby jest, ale coś i tak nie gra. – Żarty się go trzymały przez cały czas. Gdyby sarkazm był cieczą, Evan byłby mokry i skapywałby wodą jak ktoś, kto ledwo wyszedł spod prysznica.

- Mam pytanie – odezwała się Bianca krzyżując ręce na piersi. Chłopak uniósł brew wysoko w górę.

- No?

- Czy obowiązują tutaj weekendy? Jak w ogóle toczy się tu życie? Pani generał niby nam wszystko wyjaśniła, ale ja wciąż czuję, że nic nie wiem o tym miejscu. – Brunet uśmiechnął się do niej przyjaźnie, a potem przeczesał krótkie włosy palcami.

- Blondi, weekendy to jedyne co mnie trzyma tu przy życiu. Gdyby nie one, już dawno byłbym tam – rzekł stukając nogą w podłogę. Dziewczyna pokiwała głową.

- Więc mam rozumieć, że nieźle dają w kość, tak?

- Cholernie. – Kiedy wypowiedział te słowa ujrzałam, że reszta grupy zaczyna się schodzić. Czym dłużej tu byłam, tym więcej niewiadomych potrafiłam odnaleźć w życiu, które mi wybrano. Nie pytałam jednak, mając nadzieję, że wszystkiego dowiem się w trakcie pobytu. Na polecenie naszego opiekuna ustawiliśmy się w dwuszeregu i takim szykiem ruszyliśmy w stronę stołówki. Z jego kwaśnej miny wynikało, że nic nie wiemy jeszcze o sztuce musztry, a prezentowany przez nas poziom był według niego gorzej, niż karygodny.

            Stołówka była metalową konstrukcją, na którą starannie założono beżową, choć już brudną i zakurzoną nieprzemakalną kapę. Pod nią ciągnęły się rzędy drewnianych stołów i ław, na której mieściło się około dziesięciu osób. Namiot z jednej strony przylegał do murowanego budynku będącego kuchnią polową. Ciemnozielone szerokie drzwi otwarte były na oścież, a w przejściu na krzesłach poustawiano ogromne gary, z których będąca akurat na służbie kuchennej grupa miała nakładać posiłek do menażek.

- W marszu rozejść się! – zakomendował Evan. – Podejdźcie tutaj, powiem wam jak wyglądają posiłki.

Cała grupa mimo trzęsących się z głodu dłoni i burczących brzuchów skupiła się wokół chłopaka chcąc usłyszeć co miał do powiedzenia i móc udać się zjeść.

- Tam – rzekł wskazując na powoli ustawiającą się do murowanej kuchni kolejkę – pobieramy posiłki. Czekamy grzecznie w kolejce, a potem siadamy do tamtych pięciu stołów w rogu. Tam jedzą pierwszoroczni. Miejsce, które zajmiecie teraz będzie wam przypisane do końca roku. Pamiętajcie jednak, że dzielicie stoły jeszcze z dwudziestką dzieciaków z pierwszego półrocza. – Uniosłam brwi. Pierwszego półrocza? O kogo w takim razie chodzi?, pomyślałam i kiedy opiekun pozwolił nam się rozejść, wraz z Bianką stanęłyśmy w kolejce.

- Siadamy z Luką. Trzeba będzie przytrzymać mu miejsce. – Kiwnęłam głową na słowa koleżanki.

Na obiad podano nam gulasz o wyglądzie ciemnobrązowej breji i dwie kromki ciemnego chleba. W smaku posiłek był taki sam jak z wyglądu – nijaki. Z konsystencji przypominał świeże błoto, a zapachu nie miał w ogóle. Chleb jednak był smaczny. Świeży, jeszcze ciepły.

- I jak wam się podoba szkoła? – zapytał Luca między kęsami. Bianca wzdychając przewróciła oczami.

- Szkoda gadać. Trzeba było schować się w szafie kiedy po mnie przychodzili. – Chłopak uniósł brew wysoko w górę.

- No przestań. Nie jest wcale aż tak źle. Ja się cieszę, że tu jestem. Zawsze chciałem być żołnierzem

- Przynajmniej tobie udało się spełnić marzenia – mruknęłam i zamoczyłam chleb w gulaszu. Usłyszeliśmy rytm wydobywający się spod ciężkich butów zmierzającej ku stołówce grupy dzieciaków. Szli dwójkami, w równych odstępach i odległościach z powagą wypisaną na twarzach. Idąca na ich czele dziewczyna z wygolonym bokiem pozwoliła im się rozejść. Po trzech krokach szyk zmienił się w zwartą grupę, by przy kuchni uformować kolejkę. Większość ekipy zdążyła już nas zauważyć i rozmawiała między sobą patrząc się to na siebie to na nas, chichocząc pod nosami.

- To są ci z pierwszego półrocza? – W głosie Bianki wyraźnie brzmiała niechęć. Wzruszyłam ramionami, nie chcąc zawracać sobie głowy ludźmi, z którymi za najpóźniej dwa miesiące zrównamy się umiejętnościami.

- Pewnie tak. Widziałaś jak świetnie chodzili? Aż wstyd mi iść z tą naszą hołotą – stwierdził Luca opierając się na łokciach.

Na stołówce co chwilę pojawiała się jakaś nowa grupa, idąca równie dobrze co pierwsza, a nawet lepiej. W końcu również nauczyciele postanowili stawić się na posiłku. Generał Muller szła razem z dwoma rosłymi mężczyznami ubranymi w zielone bojówki i czarne t-shirty opinające ich rozwinięte mięśnie.

- Pierwszoroczniacy. Ci mężczyźni od jutra będą uczyć was jak powinno się chodzić. Radzę wam się do tego przyłożyć i nie zachodzić im za skórę, bo gorzko tego pożałujecie. Dzisiaj jest poniedziałek, ale wyjątkowo macie jeszcze czas wolny, do końca dnia. W tym czasie macie się rozpakować i możecie nawiązać znajomości z innymi rekrutami. – Po jej tonie mogłam wnioskować, że wolne dni nie zdarzały się często.

Po skończeniu przez wszystkich posiłku generał nakazała wszystkim wstać z miejsc i na jej donośne „Dziękuję” odkrzyknęliśmy jej „Tak jest”. Evan podszedł do naszego stolika i powiedział, że mamy udać się do długich rynien stojących nieopodal i umyć swoje menażki, gdyż podczas sprawdzania porządku w pokojach brudne naczynia niejednokrotnie lądują za oknem.

- Za oknem? Czy nie jest to niszczenie mienia? – Thomas zmarszczył krzaczaste blond brwi i zmierzył chłopaka przenikliwym wzrokiem.

- Właściwie to menażki są własnością tej szkoły, więc psują swoje własne przedmioty

- To głupie! – stwierdził unosząc ręce w geście niezrozumienia.

- Najwyraźniej szkole nie brakuje pieniędzy, skoro lubią niszczyć naczynia i wydawać kasę na nowe. – Rudowłosa mówiła z przekąsem. Evan przewrócił oczami i kazał nam ruszyć się w końcu w stronę rynien, gdyż byliśmy jedynym zespołem, który jeszcze siedział przy stole. 

~*~

Nie jestem do końca przekonana co do tego rozdziału.

Akcja - [*]

Od niedzieli będę na wakacjach przez dziesięć dni (przerzucanie końskiego gówna - to jest to!(ale szczerze mówiąc wydaje mi się, że będzie to bardzo fajny wyjazd - nauczę się na porządnie opieki nad koniem, lonżowania, pokażę dzieciakom jak NIE jeździć konno :D:D:D)) i mam nadzieję, że znajdę pomysły jak kontynuować to dzieło grafomanii :D. 

Zastanawiałam się, czy by nie stworzyć zakładki z ciekawostkami na temat opowiadania - jak myślicie, czy byłoby to fajne?

No to by było na tyle.

Do następnego razu! :*