Rozdział siódmy

Dwa dni później

            To było chyba najgorsze co mogło mi się przytrafić. Sprzątanie budynku mieszkalnego było pracą czasochłonną, niezwykle męczącą i nie miałam przez nią chwili czasu wolnego. A minęły dopiero dwa dni. Oczywiście swoich obowiązków wojskowych i szkolnych nie miałam prawa zaniedbywać, dlatego ze wszystkim musiałam się wyrobić po godzinach. Budynek mieszkalny był dość sporych rozmiarów – parter oraz dwa piętra zarezerwowane jako kwatery kadetów oraz piętro trzecie jako dodatkowe sale wykładowe, które nie pomieściły się w budynku szkolnym. W zakres moich obowiązków wchodziły łazienki, korytarze, klatka schodowa i sale do nauki. Zakazano mi zabierać się za porządkowanie pokoi kadetów, gdyż to oni sami mieli dbać o ich czystość i schludność, sprawdzaną skrupulatnie każdego dnia podczas rozgrzewki przez samą generał Muller i jej pomocników. 

            Tak jak przykazał mi profesor Noir, zajmowałam się każdym piętrem po kolei. Będąc przy pierwszym piętrze pamiętałam o zakazie Evana, dotyczącym wstępu do tamtejszej łazienki. Dlatego też ominęłam ją.

- Tam nie sprzątasz? – Usłyszałam za sobą głos profesora, który najwidoczniej postanowił sprawdzić, czy nie wymiguję się od pracy. Nogi zadygotały mi niebezpiecznie.

- Chciałam dokończyć wycieranie podłogi w holu, a dopiero potem zająć się łazienką – odparłam nie odwracając się nawet w stronę nauczyciela.

- Doprawdy? Masz tam po drodze, więc dlaczego się tym nie zajmiesz  t e r a z? I właściwie to czemu stoisz do mnie tyłem, gdy ze mną rozmawiasz? – Przełknęłam głośno ślinę i ze spuszczoną głową odwróciłam się w stronę mężczyzny. Silne ręce miał splecione na piersi, a na twarzy nieprzeniknioną minę.

- Przepraszam – odezwałam się zerknąwszy mu w oczy. Noir pokiwał lekko głową i rozłożył ręce.

- Nie przepraszaj, tylko zabieraj się za tą łazienkę. Wrócę za pół godziny zobaczyć czy jest już w nieskazitelnym stanie. – Złapałam za swój wózek wypełniony środkami czystości, szczotkami, szufelkami i mopami, następnie otwierając drzwi. Z duszą na ramieniu weszłam do środka i zamknęłam się w pomieszczeniu. Zdziwiła mnie panująca w nim ciemność i ostry zapach alkoholu, pleśni i brudnej wody. Usłyszałam też kroki. Powolne, jakby kogoś, kto starał się ukryć. Serce zabiło mi mocniej. Może rzeczywiście ukrywają się tu syreny? Ręką sięgnęłam do ściany, chcąc wymacać na chłodnych kafelkach włącznik światła. Tymczasem ponownie nastąpiły kroki z mojej lewej strony. Ciche, powolne, ale coraz mi bliższe. Zerknęłam w ich stronę, by tylko ujrzeć zarys kogoś, kto się zbliża w moim kierunku. Poczułam, jak przyspiesza mi oddech, a ręka drży coraz mocniej. W końcu mi się udało. Przycisnęłam włącznik. Lampa zapaliła się na ułamek sekundy, by zobaczyć sylwetkę człowieka, nie żadnej syreny, a następnie rozświetliła pokój już na stałe.

- Odkryłaś moją tajemnicę. – Jakie było moje zdziwienie, gdy przed sobą ujrzałam Evana, który opuszczał właśnie dłoń uzbrojoną w nóż. Zmarszczyłam brwi przyglądając mu się.

- Tajemnicę? Taka ona ważna, że jesteś w stanie zabić kogoś, kto ją odkryje? – zapytałam wskazując na narzędzie chłopaka. – W sumie dalej nie wiem co tu chowasz. Sabat czarownic? Składacie w ofierze pierwszą lepszą osobę, która zapodzieje się w tej łazience?

Chłopak zacisnął usta w wąską kreskę i wskazał palcem na szklane bańki i zlewki stojące na środku pomieszczenia. Gdzieś w kącie walało się wiadro obierków po ziemniakach.

- Czy ty…

- Pędzę bimber. Od półtorej roku. – Prychnęłam. To wszystko nie mieściło mi się w głowie. Przez półtorej roku prowadził swój interes w łazience, pod nosem wszystkich kadetów i opiekunów i żaden się nie zorientował? Nonsens… Z drugiej zaś strony, łazienka była obrzydliwa – białe niegdyś kafelki straszyły pleśnią i zaciekami, chodząc po posadzce brodziło się w zatęchłej wodzie, wokół brudnych umywalek pojawiły się smugi rdzy, a wyrwane z zawiasów drzwiczki do toalety nie zapraszały do skorzystania. Dziwny był dla mnie fakt, że do teraz toaleta nie została naprawiona ani wysprzątana. I kto zresztą chciałby z takiej korzystać?

- Poważnie? Jak to się w ogóle stało? – Chłopak złożył nóż i schował go do kieszeni spodni, a następnie oparł się ramieniem o ścianę.

- Właściwie to już od długiego czasu jest w Rieth destylarnia. Tylko że co kilka lat zmienia się jej miejsce, żeby się nikt nie zorientował. Zwłaszcza opiekunowie. Wiesz jaki Sajgon byłby, gdyby ktoś to odkrył?

- Ale po co tym się zajmujesz? – zapytałam przyglądając się zlewkom pełnym bezbarwnego płynu.

- Dla własnego użytku. I do sprzedaży – odparł i z uśmiechem na ustach wyciągnął z kieszeni szklaną buteleczkę. Uniosłam brwi ku górze. A kto niby chciałby kupić alkohol od jakiś małolatów zmuszonych do abstynencji? Zapytałam o to chłopaka, na co on uśmiechnął się jeszcze szerzej i nachylił się w moją stronę.

- Jak to kto? Ci zza granicy. – Zjeżyły mi się włoski na karku. Przecież od samego początku wszyscy mówili, że za murami Brem niczego nie ma – pustynia. I to w dodatku napromieniowana. A jak już ktoś się dziwnym trafem pojawi, to bremscy strzelcy nie dają mu zbyt długiego czasu na nacieszenie się życiem.

Uniosłam brwi wyżej, niż zazwyczaj byłam w stanie, a Evan zaśmiał się przyglądając mi się z zaciekawieniem. Jego twarz zawsze sprawiała wrażenie pogodnej i chętnej na nowe doznania.

- Co się tak patrzysz? Serio myślałaś, że tam nikogo nie ma? Są! My sprzedajemy im bimber, a oni targają dla nas ruskie papierosy. – No proszę! W życiu nie spotkałam się z czymkolwiek z importu, a tu okazuje się, że import istnieje i najwyraźniej ma się dobrze. – Nie miałem okazji cię zapytać o to wcześniej, ale… jak sobie tutaj radzisz? – zapytał ni stąd ni zowąd. Popatrzyłam na niego ze zmarszczonymi brwiami, szukając na twarzy chłopaka znak świadczący o tym, że znów ma zamiar ze mnie zażartować. Ciężko mi było samej w to uwierzyć, ale… nic takiego nie znalazłam. Chłopak stał po prostu czekając na moją odpowiedź. Nie chciał kpić, zapytał z czystej ciekawości. Westchnęłam głęboko szykując się na wypowiedzenie słów, które tłumiłam w sobie od ponad tygodnia.

- Jest… inaczej, niż w Cardonie. Tęsknię za wolnością, za rodziną, za wielkim miastem. Wszystko tutaj jest przeciwieństwem mojego domu, a przełożeni wywierają ogromną presję na młodych ludziach

- Co do presji, to mają do tego powód. Nie chcą pozwolić sobie wejść na głowę. Te dzieciaki są  p o d  nimi i ich świętym obowiązkiem jest wypełniać rozkazy. Jak myślisz, czy byłyby posłuszne, gdyby generał Muller mówiła do nich „proszę, ustawcie się w szeregu”? – Pokręciłam głową. Miał rację co do tego. Chcąc nauczyć kadetów respektowania swoich słów, muszą od samego początku pokazać gdzie leży granica, poza którą nie mają prawa wykraczać. Na ich miejscu zrobiłabym przecież to samo.

- Owszem. Ale jest różnica między wymaganiem posłuszeństwa, a  t y r a n i e m. Co jak co, ale zmuszanie do czołgania się przez piętnaście długości w błocie już zalicza się do tego drugiego. – Evan wzruszył ramionami i wbił wzrok w podłogę.

- Nie nam to oceniać – uciął. – Chodźmy już, niedługo cisza nocna.

- Nie dla mnie ona. Mam jeszcze sporo do zrobienia. – Uśmiechnęłam się smutno. – Zresztą, co jak spotkamy Noira? Kazał mi posprzątać ten syf – zapytałam rozglądając się po łazience.

- O to się nie martw. Coś wymyślę. – Wyszczerzył się, ukazując swojego doklejanego zęba, który w jakiś sposób dodawał mu uroku. Chwyciłam za swój wózek i wyjechałam z nim na korytarz. Chłopak zamknął za nami drzwi, powiedział mi ciche „dobranoc” i skierował się na parter, na którym mieścił się jego pokój. Zerknęłam jak odchodzi, by po chwili wypatrzeć sylwetkę Sary, która z grymasem wściekłości wymalowanym na twarzy kierowała się w moją stronę. Nie chcąc dawać jej satysfakcji z dyskomfortu psychicznego jaki we mnie wywoływała, postanowiłam zachować spokój i nie dać się jej zastraszyć. Przecież była tylko dziewczyną, a nie Meduzą, czy Harpią (choć w pewien sposób przypominała jedną i drugą)

- Nie wiem co ty sobie wyobrażasz, dziewczyno, ale nie masz u niego żadnych szans – zaczęła aż trzęsąc się z poirytowania, choć na jej twarzy pojawił się drwiący uśmiech. Popatrzyłam na nią chcąc zrozumieć do czego zmierzała mówiąc te słowa. Czy ona myślała, że mi na nim zależy?

- Co? – spytałam głupkowato. Grymas na jej twarzy pogłębił się. Dziewczyna prychnęła.

- Mam nadzieję, że ci smakowało – odparła, a ja poczułam się jeszcze bardziej zagubiona. – Trzymaj się od niego z daleka, a nikt się nie dowie o twoim hobby, lodziaro – ton jej głosu przepełniony był jadem, a oczy pogardą. Ona naprawdę myślała, że po to byłam w tej łazience?

            Wybuchłam śmiechem i odeszłam od niej. Miałam i tak wystarczająco dużo zajęć na głowie, żeby przejmować się domysłami dziewczyny zazdrosnej o chłopaka, którego ledwo znam. 

~*~

Jak się podoba nowy szablon? :)

Ja jestem z niego zadowolona jak z żadnego innego :D

Serdeczne podziękowania kieruję ponownie do najcudowniejszego #D ♥